Ao revés do que acontecera fai algo menos de catro anos, esta vez non podo evitar un certo añoxo cando me cruzo pola rúa cun compatriota. Aínda que as matemáticas demostren que foron máis os galegos que meteron na urna unha papeleta que non era do PP ca os que optaron pola restauración do réxime, a sensación que teño, porén, e que todos os meus conxéneres forman parte, conscientemente ou non, desa conspiración para destruir o país. Non son quen de sentir outra cousa que non sexa decepción e desapego ó próximo. Un bicho raro. Unha desas especies que adican parte da súa vida a remontar o río nadando contra corrente por un estraño imperativo xenético.Especies coma o salmón, a anguía ou a especialmente enxebre, fea e gastronómicamente proveitosa lamprea. Si. Vai resultar que estes días son un pouco lamprea.
Sobre a lamprea publica Galicia Hoxe un recomendable artigo de Xavier Castro.
Pensando neste particular prodixio zoolóxico e culinario reconcíliome cos galegos ou, alomenos, con algún deles. Como non mirar con certa tenrura a aquel vello paisano que decidiu, nun momento dado, e sen que saibamos por que, levar á boca ese pouco agraciado e, se me apuran, ata algo repulsivo becho. Será o mesmo que decidiu tamén probar o polbo? Ou será aqueloutro que unha mañá se puxo a chuchar nas patas dunha nécora?. Descoñézoo. Pero ben seguro que era familia do meu ancestral compañeiro cicelador de petroglifos con espirais e círculos concéntricos.
Nenhum comentário:
Postar um comentário