Un novo artigo de Xavier Castro que se refire á cobizada lamprea. Gosto destas homenaxes gastronómico-etnográficas das súas columnas.
Desta vez, o pouco agraciado anádromo trae da man a outro senlleiro veciño que chega por estas datas. O Cuculus canorus Linnaeus, aínda que os coñecidos lle chamamos Cuco. Mesmo os máis achegados, como di o poema de Manuel Maria musicado por Suso Vaamonde, o tratan de tu.
Precisamente porque marzo comezou como comezou, haberá que estar ben atento para ver se podemos escoitalo. Di a lenda que se entre marzo e abril non se escoita o canto do cuco será sinal de que chega a fin do mundo. A ver se temos sorte estes días e o animaliño nos quita algúns medos de enriba.
Din tamén que escoitando o seu canto, poderemos saber cantos anos nos quedan de vida. Eu recoñezo que non son quen de probar que hai de certo desta crenza nin a miña curiosidade chega a tanto. Non vaia a ser que o paxaro estea estes días tan preguiceiro para cantar como eu para traballar.
Nenhum comentário:
Postar um comentário