A S. tamén a perdemos en xuño. Ela e a súa filla C. eran boas amigas de Juan Vidal Fraga. Todo canto souben del durante os meus anos en Pontevedra, máis alá das maiores o menores coincidencias idiolóxicas, era bo e inspiraba en min unha imaxe entrañable e humanista da súa figura.
Por elo, non podo evitar reproducir aquí a fermosa homenaxe do Ferro.

X. L. Méndez Ferrín. Faro de Vigo. 26/06/2009.

"JUAN VIDAL FRAGA

Escribía na fin de semana pasada dos sucesos de Irán. A medida que a miña columna progredía, representábanseme na memoria uns lonxanos acontecementos que tiñan tamén aquel país como teatro. Lembraba os días nos que os servizos secretos norteamericanos e ingleses promoveron un golpe de estado que, derribando o goberno do autor Mosaddeq, apoderouse aló do petróleo. Era o ano 1953 e, eu, un adolescente que discutía a actualidade política en Pontevedra, logo dunha valente intervención en clase de xeografía feita polo noso profesor Francisco Cerviño. Discutía con Juan Vidal Fraga, meu compañeiro de pupitre, mentres dabamos paseos Rúa da Oliva arriba e abaixo. Digo que recordei con forza a Juan Vidal Fraga a finais da semana pasada. Eu non sabía que naqueles mesmos intres el estaba a morrer. Chegou Juan cos seus pais e irmáns desde Cambados para establecerse nunha bela propiedade rural próxima a Pontevedra, non me acorda se situada na parroquia de Tomeza ou na de Marcón. Era moi novo pro algo había nel de precoz e avanzado á súa idade. Fumaba por cachimba (fíxoo durante toda a vida) e era temíbel adversario nas tardes chuviñentas diante do taboleiro de xadrez, digamos que no Moderno. Juan conversaba admirabelmente, sempre cortés, cos que se movían en territorios ideolóxicos distantes dos seus. Desde moi novo, Juan Vidal Fraga sentiu paixón polas ideas, especialmente pola filosofía da historia e pola teoría política. A pesar de padecer unha xordeira grave durante toda a vida, o noso amigo esforzábase en ouvir o que lle diciamos e nunca renunciou á polémica de altura intelectual. Dito todo isto, eu agora evoco a biblioteca. Aínda el andaba de pantalón curto e xa era lector e bibliófilo, dúas inclinacións que non cadran sempre xuntas. En épocas pasadas había en Galicia moitos alfarrabistas de vello, orientados na súa maioría ao libro en rústica e non ao libro antigo de calidade. Eu sempre recordarei o Juan Vidal Fraga na do libreiro que abría as súas portas diante das arruínas de San Domingos. Coido que o meu amigo gastaba, de rapaz, a totalidade da paga paterna en libros vellos e tabaco de picadura para a paipa. Ao cine ía pouco e aos bailes nada. Sobre esta base, Juan foi formando unha espléndida biblioteca centrada nas áreas do seu interese. Logo, unha vez licenciado en Dereito pola facultade compostelá, a súa biblioteca incrementouse cos libros necesarios para o exercicio profisional á aos que se sumaron os procedentes do despacho do seu pai, que levaba o mesmo nome e apelidos ca el: Juan Vidal Fraga. Procedente dunha familia de varias xeracións de avogados en Cambados, o noso amigo, curioso e ben escoitador de estorias de familia e locais, perpetuou unha rica crónica noticiosa de xentes e sucedidos, da política e da vida privada, de toda a capital e provincia de Pontevedra. Ligado familiarmente a Ramón Cabanillas, Juan diume preciosas noticias da orixe e vida do noso grande poeta, noticias que logo a investigación e os documentos foron corroborando. Poñamos un exemplo da súa curiosidade: cando nos anos cincuenta os nosos poetas (Cunqueiro, Castroviejo, os Álvarez Blázquez, Celso Emilio) decidiron inventar o viño de albariño, xa Juan Vidal Fraga sabía todo sobre tal caste de uva e poido informarnos a cerca das súas particularidades. Especialmente Juan combatía o mito incipiente da orixe renata destes bacelos. Juan era bon, de ideas profundas, serio no razonamento, humilde e orixinal nas conclusións teóricas ás que chegaba logo de longa meditación e debates. Para min, Pontevedra vai ter menos luces de sabedoría e lealtade despois da morte de Juan Vidal Fraga. E agora á lembranza de Juan únese a do noso grande amigo Remigio Nieto González"

Outro que cae

Primeiro Aberto por reformas. Logo foi Libro aberto. Agora vía Brétemas sabemos que o seguinte en caer será A casa do vagabundo, de Rivadulla Corcón, espazo radiofónico adicado a literatura galega. Por se alguén tiña algunha dúbida de que existe unha declaración de guerra...

Música e feitizo.

O de hoxe foi un día de música.

Puiden escoitar por primeira vez o novo disco de Carlos Nuñez quen, como un personaxe de Carpentier, se adentrou nas profundidades do Brasil para atopar a cerna da música. E deixoume un gusto agradable. A viaxe do gaiteiro alén mar tivo como resultado o encontro enfeitizante coa música brasileira. Ese remontar río arriba coa frauta cruzada á procura do manancial ten algo de iniciático para un pobo como o galego que coa emigración tanto enviou alá e tanto recolleu tamén. É segue recollendo. Non son músico. Non son crítico musical. Pero “Alborada do Brasil” ten para min o engado da evocación e da confirmación de que a mestizaxe, a fusión e o encontro non só enriquecen senón que tamén reafirma o orgullo dunha identidade que amosar e compartir.

O azar quixo que o mesmo día que descubrín este disco de Carlos Nuñez batera tamén coa noticia da publicación dun estudo da Universidade de Tübingen froito do achádego dunha frauta de máis de 35.000 anos atopada nunha cova situada no sudoeste de Alemaña. E non podo deixar de pensar naqueles primitivos seres humanos e nas súas inquedanzas artísticas; e mesmo, se me poño, podo escoitar o engaiolante son dese instrumento rudimentario nunha celebración pagá ó redor do lume nunha noite de verán espallando unha melodía de soños.

Metal (II)

MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR

Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.


C. E. Ferreiro.

Metal

Nun lado da mesa están sentadas persoas que miran por un traballo e un salario digno. Na outra individuos que buscan maximizar as ganancias e rendementos.
Para os primeiros, un día de paro é un día sen cobrar. Se o conflicto dura de máis, non van a ter que levar á boca.
Os segundos non terán tal problema.
Uns miran por un traballo que lles permita vivir a eles e ás súas familias, e os outros polos seus beneficios.
Na miña opinión, non hai equidistancia posíbel.
Falar do metal en Pontevedra e falar do pan de 40.000 persoas. Así que convén ter claras certas cousas antes de ornear. Responsabilidade antes de utilizar certos termos ou expresións que poden resultar ofensivas para moitas persoas que coñezo e ás que levo vendo erguerse da cama cada día durante moitos anos da súa vida ás cinco e media da mañá para ir a “choiar” e ós que nunca vin agredindo ou atentando contra ninguén.
Neste conflicto debe involucrarse decididamente a Consellería de Traballo e Benestar. Pero benestar...social, non? Ou só de catro?.

Foto: Zélia García; tirada de Vieiros.

Xuño

Xuño é para min, dende fai xa bastantes anos, un mes de cambios.

Lembrando os máis recentes, fai catro anos foron días de incertezas, medos, e coñecemento persoal. E Galiza botou a Fraga .

Fai tres mudoume radicalmente a vida.

Fai dous cambiou totalmente a da Bolecha, e ademais deixounos S., despois de moito loitar e darnos tanto.

O ano pasado a mudanza foino en sentido material e mobiliario. Tamén no profesional

Este ano San Xoán trae recapitulacións, despedidas e movementos sísmicos no familiar.

Chega o calor con desánimo. O sol gánalle terreo á noite; porén enormes son as sombras.

Silencio

1 . s m Ausencia de todo son ou ruído.
2 . s m Feito de estar alguén sen falar.
3 . s m Feito de non dicir alguén a súa opinión ou algunha información.
4 . s m FISIOL Intervalo que separa os ruídos cardíacos.
5 1 s m MÚS Pausa ou breve intervalo sen música nin canto. 2 Signo gráfico posto no pentagrama para indicar este silencio.
6 . silencio administrativo DER/ADM Ausencia de resolución por parte dunha autoridade administrativa respecto a unha petición ou recurso que lle foi presentado.

Fonte: Dicionario Ir Indo.