segunda-feira, 30 de março de 2009

Rojos!

Cando lle dis a esa xente que son fachas, revólvense con carraxe negándoo. O trabucado eres ti. Pode que sexan algo conservadores -tés sorte se che recoñecen alomenos isto- pero moderados, serios, reformistas, de centro, liberais,... nunca fachas.

Eu, porén, nunca me dei por ofendido cando me calificaron de "rojo". Mentres eles comezan a ornear a súa indignación cando se lles atribúe a condición de "fachas", eu nunca pensei que deberá considerarme insultado pola miña presunta condición de roxo, e menos vindo de quen vén.

De feito, teño que recoñecer que, á forza de que esa xentalla que califique de tal, acabeille collendo certo gusto á etiqueta e, por que non dicilo, mesmo sinto certo orgullo de compartila con tantos outras persoas ás que admiro.



Creo que iso non só me pasa a min senón a outros moitos "roxos".



O carallo é que lles fode tanto que ata a nosa cor nos queren quitar. Porque, que é iso de chamarlle "la marcha roja?" á representación da Espanha máis reaccionaria que se botou á rúa onte en contra da reforma legal do aborto? Vale. Que que lle chamen La Roja a ese combinado de fútbol "nacional" que a min nin me vai nin me vén. Pero... "marcha roja" esa camarilla? É tan roja esa marcha como bilingüe a outra Galicia.

quinta-feira, 26 de março de 2009


Xosé Graña Núñez en Galicia Hoxe fala ben clariño.

"Aquí todos sabemos (incluídos os desa plataforma que se fai chamar, sen ruborizarse, "Galicia bilingüe") cal é dende hai cincocentos anos a lingua marxinada, proscrita, ignorada e mesmo ridiculizada por tantos renegados ó longo da historia. Como se pode falar de imposición dunha lingua que ano tras ano se está desangrando nunha perda de falantes que semella irreversible, como apuntan tódalas enquisas, que serían aínda máis dramáticas se non as maquillasen as xentes do rural e as xeracións máis vellas...?"

Moi recomendable a lectura íntegra do artigo: Unha lingua sentenciada, un país anestesiado.

domingo, 22 de março de 2009

Conciencia inmobiliaria.

En Vigo, en fronte do piso de meus sogros, hai unha vivenda, outro piso, baleiro dende fai xa uns cinco anos. Por entón, o habitante do mesmo decidiu tirarse pola fiestra , aproveitando que era dos máis altos do bloque, e puxo fin así á súa existencia.
Non sei que relación haberá entre esta circunstancia e o feito de que siga desocupado. Pode que non moita, porque dubido bastante que esta información se lle suministre as persoas interesadas en adquirilo ou ocupalo. De calquera xeito, do que si estou seguro de de que hai un bo número de persoas que, de sabelo, non o mercarían ou o pensarían e repensarían ben antes de facerse con el, previa redución apreciable no seu importe en todo caso. Porque ese tipo de historias e antecedentes infúndenlle respecto a maioría dos mortais, sexan ou non supersticiosos. Por moi irracional que pareza. Despois de todo, os motivos ou circusntacias que aquela persoa puidera ter para facer o que fixo serán, imaxino, puramente persoais e non se subrogarán nunha persoa distinta que decida trasladarse alí, por ningunha das clausulas contractuais.
Pero como dicía, isto carece de importancia se pensamos, e coido que é bastante problable, que os que se interesen pola vivenda non van a ter esta
información.
Os que si saben o que mercan, salvo erro ou omisión imputable á sua abultada ignorancia, son aqueles que adquiran un dos departamentos de luxo
á venda no edificio do que fora,no seu momento, a sede da PIDE en Lisboa. Non entro a xulgar a moralidade dos adquirentes. Pero non deixa de resultarme inquedante a idea de que o capital -inmobiliario neste caso pero é característica de todo capital- carece absolutamente de escrúpulos. Porque non se pode ter o máis mínimo reparo e sí unha enorme cobiza carente de reservas éticas ou morais para lucrarse á conta de suministrarlle a trinta e oito conciencias suspendidas coas carteiras ben cheas unha exclusiva e privativa vivenda edificada sobre o terror, a tortura e o esquecemento.
Eu, dende logo, non sei se podería vivir en fronte dos meus sogros (obviemos as chanzas que se poden facer ó respecto) pero non querería vivir nesoutro tan luxoso lugar, por máis que se atope nunha das cidades do mundo máis marabillosas e das que máis gosto como é Lisboa. Seguro que no silencio da noite aínda se escoitan os ecos da dor e os arrepiantes berros da barbarie humana.

sexta-feira, 20 de março de 2009

Anádromos (II)


Un novo artigo de Xavier Castro que se refire á cobizada lamprea. Gosto destas homenaxes gastronómico-etnográficas das súas columnas.
Desta vez, o pouco agraciado anádromo trae da man a outro senlleiro veciño que chega por estas datas. O Cuculus canorus Linnaeus, aínda que os coñecidos lle chamamos Cuco. Mesmo os máis achegados, como di o poema de Manuel Maria musicado por Suso Vaamonde, o tratan de tu.
Precisamente porque marzo comezou como comezou, haberá que estar ben atento para ver se podemos escoitalo. Di a lenda que se entre marzo e abril non se escoita o canto do cuco será sinal de que chega a fin do mundo. A ver se temos sorte estes días e o animaliño nos quita algúns medos de enriba.
Din tamén que escoitando o seu canto, poderemos saber cantos anos nos quedan de vida. Eu recoñezo que non son quen de probar que hai de certo desta crenza nin a miña curiosidade chega a tanto. Non vaia a ser que o paxaro estea estes días tan preguiceiro para cantar como eu para traballar.

quarta-feira, 18 de março de 2009

Existir


Hoxe na Illa de Gorée fálase de Atxaga. O primeiro que lin del foi, curiosamente, O fillo do acordeonista, a última cronolóxicamente, da que gostei bastante, e espertou un grande interese e curiosidade en min que me levou a ler as súas obras anteriores, as cales non me decepcionaron en absoluto, especialmente Obabakoak.
A interesante anotación no Porto atópoa só unhas horas despois de ler diversas entrevistas co escritor na rede en busca de información sobre a súa próxima novela, Sete casas en Francia, que algúns agardamos impacientes e que se publicará en breve. Nela prescindirá dese espazo propio e máxico chamado Obaba, na que se ambientaban as anteriores. Vai ser un salto importante, sen dúbida, e haberá que ver como respostan os seus numerosos e fieis lectores. Un risco para un autor que , como ben di Mario no sseu post, leva ás súas costas unha porcentaxe importante de toda a literatura en euskera existente.
Atxaga é consciente delo. Nas entrevistas en conversas co escritor, a responsabilidade de unha ser das figuras esenciais dunha literatura escrita nunha lingua minoritaria ocupa sempre un lugar central. Por iso, cando recolleu o premio Grinzane Cavour dixo "o importante é existir, minoritariamente, pero existir".Nunha destas entrevistas dicía Atxaga que "pódese facer unha carreira digna con 1000 lectores, e iso, os escritores en éuscaro sabémolo".
Con todo, eu sempre pensei que a situación do galego respecto do éuscaro era, en moitos aspectos, distinta pola maior implantación social do idioma galego. Porén, os últimos datos sobre o uso do galego e os anuncios das políticas lingüísticas do novo goberno non deixan moito marxe ó optimismo. Como isto non mude, imos camiño de ter que loitar pola existencia, pola mera supervivencia. A frase de Atxaga pode acabar converténdose nun lema. Ou aquela outra máxima de Vicente Risco que serve de presentación nas Uvas de M.Valcárcel:"Ser diferente é ser existente".

quinta-feira, 12 de março de 2009

Entre as distintas análises que se fixeron do 1-M, a de lándoa resulta especialmente interesante e aplaudida.

Alédame comprobar nela e noutras moitas que somos xa uns cantos os que temos ben calada a LVG. Notarano. Estou ben seguro.

Bolonia



Son moitas as veces nas que nos preguntamos: Como puidemos chegar ata aquí? En que momento a nosa conduta provocou este resultado. Que fixemos ou non fixemos para chegarmos a onde estamos? Como non fomos quen de ver que isto ía acontecer? Nalgún momento non estivemos á altura...
Son preguntas formuladas, ademais, na procura dunha resposta que atribúa culpas e responsabilidades de xeito colectivo, e que, a cotío, seguen a algunha desgracia ou acontecemento luctuoso e xa nada tén remedio.
Nos últimos meses, xurdiu unha importante resposta estudiantil ó denominado Plan Bolonia. Porén, nin as autoridades ninos medios decomunicación se están a facer eco das mesmas nin se xerou por elo un debate serio sobre esta cuestión. Poucas cousas poden ser máis importantes a hora de condicionar cal será o mundo que nos rodeará nos vindeiros decenios coma a formación dos cidadáns. E, malia elo, o ensino non semella que lle interese a ninguén, agás polo que respecta á arrepiante ofensiva dos colectivos máis reaccionarios deste país contra a Educación para a cidadanía.
Recoñezo a miña ignorancia sobre o plan Bolonia e o seu contido e consecuencias para a universidade, pero tamén podo dicir que o pouco que entendo del é a incorporación da iniciativa privada á universidade, a postergación das letras e humanidades e a primacía das necesidades do mercado laboral. E non me gusta. Serán a partir de agora as empresas e grupos económicos os que decidan que se investiga e que é o que coñecemos ou debemos coñecer?
E o que máis me preocupa é o ruidoso silencio sobre esta cuestión. Por que estarán todos calados coma petos?

terça-feira, 10 de março de 2009

Un vello poema actual

AS RATAS

Na Galiza, ise vello pobo,
carballo carcomido de raios e bestigos,
loita, dende fai séculos,
o home cas ratas.
Coma nos castelos abandoados,
onde xa caíron traves e brasós,
escóitanse queixumes de gonzos ferruxentos.
Dende fai séculos loitan en Galiza
os homes cas ratas.
Ate que toda ela fique,
coma ises castelos roiñentos
e os mosteiros sin altares
nin lembranzas de ritos,
sendo soio rondada de morcegos
e pantasmas.
Coberta de edra, de label.
Morándoa soio as ratas.
Somente as ratas.

de Luis Seoane.

segunda-feira, 9 de março de 2009


Na súa columna de hoxe,Ferrín faille unha homenaxe a Darwin. Merecida. Pero non deixa de ser abraiante que a estas alturas, a evolución das especies sexa tratada de falacia polo sistema educativo dese país ó que parece que todos temos que mirar e imitar. E non tan lonxe. Porque aquí, alomenos non fai tantos anos, pasaba o mesmo neses colexios que, inexplicablemente son financiados con cartos públicos e ós que se lles homologan os seus títulos e expedientes.


Lendo a columna e pensando nesto do evolucionismo, lémbrame daquela profesora que lle daba clase a unha amiga nun colexio relixioso e que unha mañá entrou na clase e dixo: "Hoxe imos estudar a teoría da evolución das especies de Darwin. Veredes: Deus creou o mono...".

sexta-feira, 6 de março de 2009

Que cumpra

A través de Danilo leo esta noticia. Xenial.

Anádromos


Ao revés do que acontecera fai algo menos de catro anos, esta vez non podo evitar un certo añoxo cando me cruzo pola rúa cun compatriota. Aínda que as matemáticas demostren que foron máis os galegos que meteron na urna unha papeleta que non era do PP ca os que optaron pola restauración do réxime, a sensación que teño, porén, e que todos os meus conxéneres forman parte, conscientemente ou non, desa conspiración para destruir o país. Non son quen de sentir outra cousa que non sexa decepción e desapego ó próximo. Un bicho raro. Unha desas especies que adican parte da súa vida a remontar o río nadando contra corrente por un estraño imperativo xenético.Especies coma o salmón, a anguía ou a especialmente enxebre, fea e gastronómicamente proveitosa lamprea. Si. Vai resultar que estes días son un pouco lamprea.
Sobre a lamprea publica Galicia Hoxe un recomendable artigo de Xavier Castro.

Pensando neste particular prodixio zoolóxico e culinario reconcíliome cos galegos ou, alomenos, con algún deles. Como non mirar con certa tenrura a aquel vello paisano que decidiu, nun momento dado, e sen que saibamos por que, levar á boca ese pouco agraciado e, se me apuran, ata algo repulsivo becho. Será o mesmo que decidiu tamén probar o polbo? Ou será aqueloutro que unha mañá se puxo a chuchar nas patas dunha nécora?. Descoñézoo. Pero ben seguro que era familia do meu ancestral compañeiro cicelador de petroglifos con espirais e círculos concéntricos.

quinta-feira, 5 de março de 2009

Seguir


Xa estou de volta na diáspora despois dunha breve escapada á Terra. Foi unha fin de semana longa, de dor e paxaros negros rondando a cabeza. Pero non queda outra que seguir. Asumir que as cousas son como son e tirar para adiante sen saber moi ben de onde sacar forzas.

Tamén estiveron osresultados das eleccións. Pero non quero ser reiterativo.

Onte voltei deixando o país con brétemas e choiva pola chegada dunha nova borrasca.