No serán previo a Sant Jordi, Rivas obsequiou en Barcelona ós galegos da diáspora co mellor dos agasallos: a palabra. Malia que o boicot tecnolóxico tentou silenciar a poesía, puidemos desfrutar dunha afonía amiga. E nela agromaban os petróglifos e os círculos concéntricos, os antónimos e as lembranzas, o arte e a boca da literatura.
O faro onte alumeaba máis de 26 millas de luz e o seu resplandor tocaba a confluencia de ProvenÇa con Rambla.
Alí achegouse tamén a memoria. Ecoaban os versos doutro recital de Manolo Rivas fai xa uns anos, moi lonxe, máis lonxe do que puidera parecer mirando só o almanaque. Moito andei dende entón, moitas cousas mudaron e outras tantas quedaron polo camiño . A Bolecha, porén, seguía sentada ao meu lado e as palabras inzadas de vida envolvíano todo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário