"Máis ala das nubes", de Michelangelo Antonioni e Win Wenders.

Sei que cando un comenta unha película coma esta corre o risco de parecer un pedante, un bicho raro ou cousas aínda peores.

É o mesmo. Préstame ver este tipo de cinema.

Hai unha escena que me gustou especialmente. Esa na que un home está sentado nunha cafetería é unha moza se lle senta na mesa porque acaba de ler algo no xornal en ten a necesidade de comentalo con alguén. Xenial.

A última das historias tamén me parece moi interesante. Os seus diálogos. E a contraposición entre pensamento e felicidade.

A banda sonora que conten, entre outros, dous temas dos Passengers (U2 e Brian Eno) tamén é destacable.