Istambul.

Istambul prestounos. Son moitas as impresións e imaxes gardadas en un puñado de días nos que non só nos limitamos ás obrigadas Santa Sofía, Mezquita Azul ou cruceiro polo Bósforo. Tamén, como é costume en nós, camiñamos e perdémonos pola cidade á busca das outras cidades invisíbeis. Trouxemos connosco anaquiños da Ponte de Gálata, do barrio de Fener, Eyup, Uskudar, entre regateos de bazar, olores a especias, bocadillos de peixe, cemiterios, fume de pipa e mar.

Unha cidade de fontes castradas,

onde os mortos miran a posta de sol trala cidade.

Homes que turran de fardeis sobre rodas.

Un corno dourado e unha gorxa estratéxica.

A circulación feita caos entre incontábeis minaretes.

Bazares de “gallegos de lluvia y calma”, “Nunca Máis”.

Un omnipresente ollo azul contra o mal de ollo.

Té de reineta.

Zume de granada por catro liras.

Media lúa de mel.

Vellas casas de madeira inclinadas polo cansazo.

Nenos xogando con metralletas no medio da rúa.

Centos de barcos aboiando no mar de Mármara.

Sacros gatos impasíbeis.

Espigas de millo quente e kebap.

A cidade tremendo pola chamada de Alá.

Incesantes buguinas portuarias.

O arrecendo do balik ekmek.

Comiño e cardamomo.

Oriente suxerido baixo o imperio de occidente.

Os contrastes da decadencia.